Horti Fair stress

Beetje blond. In de week van de Horti Fair ben ik op IJsland.

IJsland? Ja, daar heb ik in 1985 (!) gewerkt op een boerderij en nu ben ik nog steeds goed bevriend met die familie. De boer wordt 85 en ik ga naar zijn verjaardag. Terwijl jullie dus volgende week over de beurs slenteren en veredelaars en toeleveranciers bezoeken, zit ik aan een maaltje stokvis met alcoholvrij bruin bier te relaxen! Wie wil er ruilen?

Ik had natuurlijk liever allebei gedaan. Want de Horti Fair is het bezoeken waard en meestal kan je dat niet in één dag redden. Ik ga er niet alleen heen voor de noviteiten. Alhoewel ik me er een aantal zelfs nog goed kan herinneren. De laatste die ik daar zag, was de automatische inhoezer voor bloemen. Jaren eerder zagen we daar een nieuw soort assimilatiebelichting en zo zijn er altijd wel dingen waar ik naar uitkijk.

De laatste jaren zijn daar de seminars en de workshops bijgekomen. Ik heb er vorige jaren vaak een aantal bezocht en dat is wel goed besteede tijd. Ik vind altijd dat ik dan veel meer leer dan door het lezen van een vakblad. Het blijft in ieder geval beter hangen.

Het grootste probleem van de Hortifair is dat je maar op één plek tegelijkertijd kan zijn. Loop je over de beurs, dan mis je allerlei inleidingen. Zit je te luisteren, dan mis je de demonstraties. Ik kan daar heel onrustig van worden. Om dat gevoel van paniek te verhogen, organiseren allerlei bedrijven in die week ook nog open huizen om de buitenlandse bezoekers te trekken. Of nog erger, nu komen er buitenlandse collega’s op bezoek en dan ben ik er niet! Aaargh!

Ik denk dat ik maar een paar dagen eerder thuis kom.