Suiker is een basisbehoefte van mensen en dieren.
Ook mieren eten suiker, onder andere vanuit honingdauw dat wordt uitgescheiden door bladluizen. Dit klinkt onschuldig voor de teelt. Toch, mieren zijn gevaarlijker en strategischer dan ze lijken. Ze doen veel moeite om hun suikerbron te beschermen en te optimaliseren.
Sterke relatie tussen mieren en luizen
Mieren houden natuurlijke vijanden van bladluizen op afstand door hen fysiek weg te jagen. Zo blijft de luizenkolonie in stand. Ook slepen zij jonge luizen in de fruitbomen van het oude clusterblad naar de smaakvolle, jonge scheuttoppen. De mieren zijn op deze manier verzekerd van voedsel. Tegelijkertijd verspreiden de luizen zich door de boom en kan de schade aan het blad snel toenemen. Hoe doorbreek je deze sterke relatie tussen mieren en luizen?
De oplossing is eenvoudig: geef de mieren een goed toegankelijke en kwalitatief hoogwaardige suikerbron. Dan blijkt dat zelfs de ijverige mier gemak verkiest boven vlijt. Suikerwater aanbieden aan mieren geeft een verrassend resultaat in proeven met roze appelluis. De mieren laten de luizen met rust en de aantasting van jonge scheuttoppen vermindert.
Geef de mieren een goed toegankelijke en kwalitatief hoogwaardige suikerbron
Dit biedt perspectief voor innovatieve oplossingen voor gewasbeschermingsvraagstukken. Echter, om de situatie voor de teler tot een succesvol einde te brengen is er meer nodig. Het ‘leger’ aan natuurlijke vijanden moet op sterkte zijn om de luizenkolonies binnen te vallen zodra de toegang vrij is. En daarmee illustreert het ook de complexiteit van landbouwsystemen, waarin een teler elke dag opnieuw als ‘commandant der strijdkrachten’ zijn keuzes moet maken.
