Vanuit mijn werkkamer kijk ik uit over de campus van Wageningen. Vandaag geen studenten op fietsen of onderzoekers die buiten onder een boom staan te praten. Nee, vandaag trekt een lange optocht voorbij. Vlaggen, spandoeken met ‘show some guts, stop the cuts!’, stille verontwaardiging. Onderzoekers staken. En ik snap ze.
Wageningen University & Research moet fors bezuinigen door het beleid van onze regering. Geen einde aan onderzoek, maar wel aan ruimte, slagkracht en samenwerking. En dat raakt niet alleen de wetenschap. Dat raakt ons allemaal – van teler tot exporteur.
Minder voorsprong
Door klimaatverandering, verlies van biodiversiteit en een groeiende (wereld)bevolking vraagt de wereld juist nu om duurzame oplossingen, slimme teelt en productie en weerbare rassen. Maar het wordt lastiger om de vruchten te plukken van een organisatie met onze statuur. Minder budget betekent minder projecten, minder partnerschappen, minder innovatie. En dus: minder voorsprong.
Bezuinigingen op onderzoek raken ons allemaal – van teler tot exporteur
Nederland is wereldspeler in voedsel en zeker in groenten en fruit. Niet dankzij ons klimaat, maar dankzij kennis en kunde. Dankzij Wageningen. Als die motor hapert, vertraagt de hele keten: de teler die wacht op nieuwe inzichten, de veredelaar die rekent op data, de handelaar die duurzaamheid moet aantonen.
Ik sprak vorige week een handelaar uit het Ridderkerk. “Als dat project over automatisering wegvalt, hoe kan ik dan nog verder ontwikkelen? Een enorm risico”, zei hij. “Ik kan het niet zelf en het gaat me jaren kosten.” Jaren die we niet hebben, in een wereld die sneller verandert dan het seizoen. Veranderingen die grote invloed hebben op een succesvolle bedrijfsvoering voor velen.
Niet meer investeren in wat kan groeien
En het gaat niet alleen om technologie. Het gaat om impact. Het gaat om samen te bouwen aan iets groters, ondersteund door kennis. Als die samenwerking afbrokkelt en de waarde daarvan niet wordt ingezien, verliezen we meer dan arbeidsplaatsen. Dan verliezen we de unieke bijdrage die we vanuit Nederland kunnen leveren aan voedselzekerheid en verduurzaming.
De optocht is voorbij. De stilte keert terug. Maar het is geen geruststellende stilte. Het is de stilte van een koelcel zonder ventilatie; van een sector die zijn zuurstof verliest. En ik vraag me af: wie durft straks nog te zaaien, als we niet meer investeren in wat er kan groeien?
