Rutte kreeg al vroeg les van tuinders

Zál de Nederlandse tuinbouw hem nog gaan missen? Mark Rutte had weinig bemoeienis met tuinders, wat een goed teken was en is. Want pas als er stront aan de knikker is, dan gaat een premier zich met een sector bemoeien.

Dat was zelfs niet echt nodig toen in 2011 de Ehec-crisis uitbrak, een half jaar na de start van het eerste kabinet met zijn naam. Dat was het roemruchte VVD-CDA-kabinet met gedoogsteun van de PVV. Het eerste kabinet ooit zonder een echte landbouwminister. Maar staatssecretaris Henk Bleeker manifesteerde zich nadrukkelijker dan menig minister, ook rond Ehec. Rutte hoefde dus niet naar voren te stappen als ‘redder van de tuinbouw’.

Red ons niet!

Die tuinbouw is immers een sector naar zijn liberale hart: een sector die niet gered hoeft te worden, maar door alle crises heen zichzelf staande houdt. Kijkend naar met name de glastuinbouw kan niet worden gezegd dat die tijdens de vier kabinetten Rutte achteruit geboerd heeft. Dankzij of ondanks de premier hebben de glasgroentetelers tijdens de Jaren Rutte een ongekende reeks van winstgevende seizoen neergezet.

Onder Ruttes eindverantwoordelijkheid kwam er ook hulp voor de gehele tuinbouw. Dat gebeurde toen die slachtoffer werd van de Russische boycot van ons fruit en onze groente, nadat de EU Rusland met sancties om de oren sloeg vanwege de annexatie van de Krim.

Eenzaam tussen de lege schappen

En die grootste crisis – die we nu alweer vergeten lijken – gaf ook een beklijvend beeld: premier Rutte op werkbezoek in een supermarkt. Eenzaam starend naar halflege groenteschappen (en lege toiletpapierrekken) vanwege het corona-hamsteren in maart 2020.

_{Lees verder onder de foto}

Nuttige politieke les

Ach ja, ook dat kwamen we te boven, dankzij/ondanks de leiding die Rutte gaf aan ons land. Misschien kreeg hij als jong staatssecretarisje van de tuinbouw al in 2002 een van de nuttigste lessen in wat politiek wel en vooral niet voor elkaar kan krijgen. De Tweede kamer riep hem met klem op om onze eigen werklozen (hadden we toen nog heel veel) voorrang te geven boven de Polen waar de tuinders om riepen (toen nog geen EU-burgers, dus dat was nog een heel politiek gedoe om die te mogen laten komen).

Werklozen uit Den Haag en Rotterdam moesten maar naar het Westland om de tomaten te komen plukken. De tuinders wisten wel hoe dat af ging lopen en Rutte ook heel snel: met politieke druk een markt – in dit geval de arbeidsmarkt – in beweging krijgen… vergeet het maar.