Vragen primaire voedselmakers nu echt het onmogelijke of begrijpen we elkaar gewoon niet? Want we hebben in de landelijke én lokale politiek helaas vaak te maken met een muur van onbegrip, polarisatie, aannames, tegenstrijdige belangen, feitelijke onjuistheden of de onvolledige waarheid.
En is er niet juist sprake van het ‘niet kunnen’ in plaats van ‘niet willen’? Zijn gestelde eisen en voorwaarden aan bepaalde toepassingen eigenlijk wel realistisch en haalbaar? Professionele telers doen wat ze kunnen om problemen in hun gewassen, met bijvoorbeeld invasieve plagen zonder natuurlijke vijanden, onder controle te houden binnen de gestelde kaders.
Maar zo’n vliegje houdt zich echt niet aan die voorschriften, kalenders of verschijnt niet eens per drie jaar. Die komt elk voorjaar weer in meervoud tevoorschijn en gaat als een malle op zoek naar geschikte broedplaatsen, bij voorkeur in fruitgewassen.
Praktijk en overheid praten te vaak langs elkaar heen
Middelen met laag risico
Praktijk en overheid praten te vaak langs elkaar heen. Onderzoek duurt helaas jaren en gedegen testen gebeuren over meerdere teeltjaren. Daarnaast blijken toelatingsprocedures voor de meest simpele en veilige oplossingen inmiddels meer dan een jaar te duren door onderbezetting bij toelatingsinstantie CTGB. Dat is al langer dan een volledig teeltseizoen! De praktijk kan toch niet ‘gewoon’ een heel teeltjaar skippen? En dat terwijl ‘versnelde’ NLKUG-toelatingen er juist zijn voor kleine teelten, voor het vereenvoudigen van kleine toepassingen en voor laag-risicomiddelen.
Dus waar hebben we het eigenlijk over? Middelen met een laag risico voor mens en milieu! Iedereen, ook de teler zelf, is gebaat bij een gezonde leefomgeving en zal pas ingrijpen bij ziekten en plagen. Dat doen wij mensen toch zelf net zo goed? Dan is het ook geruststellend dat de apotheek daar medicijnen voor beschikbaar en op voorraad heeft.
Lokale voedselproducent niet tegenwerken maar helpen
Waarom worden lokale voedselproducent niet beter geholpen in plaats van zo tegengewerkt? Zij vullen toch al die hongerige monden! Waarom lijkt de kloof tussen voor en tegen, tussen links en rechts, tussen stad en land, tussen alles, steeds groter te worden? Die kloof lijkt intussen zelfs veranderd in een enorme muur die tussen ons in staat. We kunnen elkaar niet eens meer aankijken!
Laten we daarom voortaan op een waardige manier in gesprek gaan, in plaats van enkel te wijzen naar en praten over elkaar. Een mooie kerstgedachte en wens voor een kersvers en vruchtbaar nieuw jaar wat mij betreft!
