De opening van het academisch jaar was op veel universiteiten in het land decor voor protesten tegen de oorlog in Gaza. Ook in Wageningen gebeurde dat en zette het thema van de feestelijke bijeenkomst in een iets minder feestelijk licht.
Want daar zaten we, de in toga gehulde hoogleraren vooraan, docenten en studenten en een paar journalisten zoals ik alle andere stoelen bezettend. Om het te gaan hebben over het Wageningse onderzoek naar voedsel en gezondheid; oftewel hoe we ons de door overgewicht aangewakkerde chronische ziektes als diabetes van het lijf kunnen houden. Maar eerst mocht een van de activisten anderhalve minuut wat zeggen over genocide en uithongering en dat de WUR daarom elke samenwerking met Israël en Israëlische wetenschappelijke instituten moet stopzetten. Een brede beveiliger vlak naast hem, om in te grijpen als de activist iets meer zou doen dan van zijn blaadje zijn noodkreet voorlezen, wat niet nodig was.
Enig ongemak
WUR-topvrouw Sjoukje Heimovaara gaf vervolgens vanaf het spreekgestoelte de activist gelijk door te stellen dat gebruik van honger als wapen moet stoppen. En nadat een tweede, níét vooraf gedoogde activist luid fulminerend tegen genocideplegers en al hun medeplichtigen wél door twee beveiligers met enige moeite de zaal uit werd gewerkt, ging het programma toch maar gewoon van start. Al was enig ongemak om het te hebben over onze voedselovervloed wel voelbaar.
Het ging nu niet meer over honger als wapen, maar wel over trek als verdienmodel
Maar al snel kreeg een luchtige toon de overhand. Wat eigenlijk toch vreemd is. Want het ging nu niet meer over honger als wapen, maar wel over trek als verdienmodel. Niet over een willens en wetens veroorzaakte uithongering, maar wel over een evenzeer bewust veroorzaakte permanente ‘lekkere trek’. Deze trek is stiekem net zo dodelijk, als je alle ziekmakende effecten van te vet, te zout, te zoet en te ultrabewerkt bij elkaar optelt tot een macaber aantal sterfgevallen en een nog veel groter aantal jaren, waarin al die zich ziek etende slachtoffers van de producenten van die 80% ongezonde voedingsmiddelen in elke Nederlandse supermarkt, van zorgafspraak naar zorgafspraak naar ziekenhuisopname strompelden.
Verstandige tegenmaatregelen
Zoals de tabaksindustrie heel goed weet hoe ze de verslaafde roker zo kansloos mogelijk maakt in zijn pogingen te stoppen met roken, zo verstoppen volgens velen ook voedselfabrikanten met dollartekens in de ogen verslavende dóór-eet-stofjes in die ongezonde 80% van het voedselaanbod, waar zij verantwoordelijk voor zijn.
Ook aan die misstand zijn velen medeplichtig, maar toch in meerderheid níét de telers van groente en fruit. En ook niet de Wageningse onderzoekers die in de weer zijn om die mechanismen bloot te leggen en vatbaar te maken voor verstandige tegenmaatregelen door wakkere politici.
