‘Vreselijke wake-upcall’

Onze grootste nachtmerrie is helaas werkelijkheid geworden: op 28 februari is een koelmonteur op ons bedrijf bij een tragisch bedrijfsongeval om het leven gekomen.

Wij hebben hem buiten bewustzijn aangetroffen in een koelcel en reanimatie mocht niet meer baten. De wereld stort dan wel even in. Hoe kan zoiets gebeuren, is het eerste wat ik me afvraag? Nu een paar dagen later kan ik het nog steeds niet bevatten en naast woede heerst er ook een gevoel van ongeloof.

Gevaar van zuurstofarme omgeving

We weten allemaal dat het gevaar van een zuurstofarme omgeving niet onderschat mag worden en dat veiligheidsvoorschriften goed in acht moeten worden genomen, maar toch gebeurt er elk jaar wel weer ergens een ongeluk in een ULO-cel. Nonchalance of ‘het even snel willen doen’ kruipt er altijd in en 100 keer gaat het goed, maar dan toch gebeurt het onwerkelijke. Het kan iedereen overkomen en bij ons nu een monteur: iemand die zelfs dagelijks werkt met ULO-cellen.

Ik heb getwijfeld mijn column over dit ongeval te schrijven, omdat het voor mij nog erg vers is, maar ik doe het juist omdat deze berichten ‘wake-upcalls’ moeten zijn voor iedereen die ermee werkt.

Sluipmoordenaar

Het lage zuurstofgehalte in ULO-cellen is een sluipmoordenaar: je ziet én ruikt het niet! 1 keer inademen en je raakt bewusteloos. Mestkelders zijn een ander voorbeeld waar dit soort ongelukken gebeurt. Open nooit in je eentje het luik bovenop de koelcel en steek nooit je hoofd erin om het fruit te bezichtigen. Neem altijd iemand mee als je fruit nodig hebt voor je kwaliteitscontrole. We hebben altijd gezegd: ‘op ons bedrijf kan dit niet gebeuren’, maar het gebeurt dus toch.

Willen we dat deze ongevallen nooit meer gebeuren, dan moeten we onze voorzorgsmaatregelen nemen, ook al voelen die vaak overdreven aan. De realiteit is helaas dat het wél mis kan gaan.