premium
Met een grote boog vloog de tros bananen door de lucht en daalde bij Opposa neer. Gino had goed gemikt. Opposa ving de tros op, aarzelde even en wierp hem vervolgens terug. “Ik hoef geen cadeautjes van jou!”, schreeuwde ze.
Ook Opposa had goed gemikt. Gino ving de tros echter niet op. In plaats daarvan deed hij een stap opzij en de bananen vielen naast hem neer op het platform. Die stap opzij had hij gedaan om tijd te winnen. Hij besefte dat zijn actie geen succes was geworden en dat hij iets anders moest verzinnen. Veel tijd had hij niet, want de eerste klappen tussen aanhangers van Opposa en die van Libo waren al gevallen. En zowel de aanhangers van Opposa als die van Libo zouden hem verantwoordelijk houden voor eventuele gewonden.
Door het heen en weer gooien van de tros en het hard neerkomen daarvan op de metalen vloer van het platform, waren er enkele banen beschadigd. De schil van die bananen was gedeeltelijk losgescheurd waardoor de geur van het vruchtvlees vrijkwam. Dat bracht Gino op een idee. Hij had de aarzeling van Opposa gezien en vermoedde dat die te maken had met de verleiding van de bananen. De apen hadden al lange tijd niet meer van die gele vruchten gegeten en moesten er dus wel naar smachten.
Gino begon als een razende de bananen te pellen en gooide de gepelde bananen en de schillen in de richting van Opposa en haar medestanders. Binnen korte tijd was de lucht in het apenhok zwanger van de bananengeur en wat Gino hoopte, gebeurde. De aanhangers van Opposa konden zich niet langer bedwingen en wierpen zich op de bananen als hongerige wolven op hun prooi. Opposa zelf had eveneens inmiddels erg veel trek gekregen. Zij ving enkele banen op, proefde ervan en verslond ze daarna. Gino zorgde er wel voor dat de groep van Libo ook flink van bananen werd voorzien.
Toen de bananen op waren en het gesmak stopte, werd het doodstil. Rust in de tent of stilte voor een nieuwe storm?
Beheer
WP Admin
Bewerk bericht