Mislukte integratie

Toen ik hier ruim twee jaar geleden de nieuwe baas werd, dacht ik alles anders te gaan doen. Te beginnen met onze Poolse medewerkers.

Allemaal jonge mensen die al jaren in Nederland waren en er waarschijnlijk nog jaren zouden blijven. Ik verdiepte me in hun toekomstplannen en de mogelijkheden voor nieuwe medelanders. Ik ben met ze mee geweest naar de gemeentes waar ze zich moesten inschrijven als ze langer dan een paar maanden in Nederland woonden. Ik ontmoette daar onwillige ambtenaren, want ‘al die Polen’ zouden een verkeerd beeld geven van de bevolkingssamenstelling. Omdat ze zich nooit uitschrijven, geeft dat te veel vervuiling.

Ook bij de banken was het nog niet zo eenvoudig om een rekening te openen. Eigenlijk om dezelfde reden, maar feitelijk kunnen ze een aanvraag niet weigeren. Maar krijg dat maar eens voor elkaar als je geen Nederlands en slechts weinig Engels spreekt!

Ik heb zelfs vijf medewerkers een dure inburgeringscursus  aangeboden. Binnen werktijd, inclusief een maaltijd, hoe goed kun je het regelen? We zijn nu twee jaar verder. Niet één deelnemer heeft de cursus afgerond. Geen zin meer. Ze spreken nog steeds geen woord Nederlands. De meesten spreken zelfs maar schoorvoetend wat Engels.  In de pauzes zitten ze allemaal bij elkaar (de Nederlanders dus ook).

Conclusie; mijn poging om hen te laten inburgeren is dus jammerlijk onvoldoende gebleken.